Urodził się 27 marca 1890 r. w Warszawie. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Jana Kauzika i Miłosza Kotarbińskiego, następnie w latach 1912-1914 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Pankiewicza i Józefa Mehoffera. 4 września 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich - walczył w szeregach 1 kompanii I baonu 3 pułku piechoty II Brygady. Od 1918 r. walczył w 3 pułku artylerii lekkiej Legionów. Podczas I wojny światowej brał udział w wystawach sztuki legionowej. Był współzałożycielem grupy Formistów, należał także do poznańskiej grupy Świt (1921-1926) oraz do Grupy Artystów Wielkopolskich Plastyka (od 1926). Od 1922 należał też do Stowarzyszenia Artystów Rytm. Wiele wystawiał, m.in w warszawskich Salonach Instytutu Propagandy Sztuki, a także w Poznaniu, gdzie miał kilka wystaw indywidualnych. Brał udział w pokazach sztuki polskiej za granicą - w Wenecji, Paryżu, Rzymie, Brukseli, Padwie. Malował portrety, sceny rodzajowe i obrazy religijne, czerpiąc inspiracje zarówno ze sztuki włoskiego quattrocenta jak i z podhalańskich malowideł na szkle. Posługiwał się zazwyczaj techniką akwareli i tempery. Zajmował się grafiką (teka Legiony Polskie 1914-1917) i sztuką użytkową, zwłaszcza projektowaniem kilimów. Wraz z literatami Emilem Zegadłowiczem i Arturem Marią Swinarskim założył kabaret literacki „Ździebko”, którego motto zaczynało się od słów „precz z powagą”. W 1922 r. został wykładowcą w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. W okresie międzywojennym oceniany był jako: „bezsprzecznie jeden z najpoważniejszych plastyków polskich doby obecnej”. 

Na początku II wojny światowej został aresztowany przez gestapo i osadzony w Forcie VII, gdzie zginął w 1940 roku.