Urodził się 28 października 1877 r. w Sierakowie. W 1898 r. ukończył gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a następnie studiował w seminariach duchownych w Poznaniu i w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 15 grudnia 1902 r. i został powołany na stanowisko wikariusza do Boruszyna. W 1903 r. przeniesiono go na urząd misjonarza do Szamotuł. 1 maja 1913 r. został administratorem parafii we Wronkach, a w 1915 r. proboszczem parafii Mądre. W latach 1918 - 1920 był komendarzem w Ludziskach, a następnie proboszczem parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Bydgoszczy. 1 października 1925 r. powołany został na stanowisko komendarza, a następnie proboszcza parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Szczególną uwagę przywiązywał do duszpasterstwa dzieci. Był współorganizatorem i jednym z najaktywniejszych członków Komitetu Kolonii Feryjnych, dla którego zakupił gospodarstwa w Jastrzębcu pod Bydgoszczą. W 1924 r. z wyjazdów wakacyjnych skorzystało ok. 200 dzieci. Oprócz spełniania rozlicznych obowiązków duszpasterskich, aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta. W 1925 r. otrzymał instytucję kanoniczną na beneficjum dużej parafii i kościoła pw. św. Wojciecha w Poznaniu. W 1930 r. został mianowany honorowym radcą duchownym, a w 1937 r. kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej w Poznaniu. Pełnił funkcję inspektora duchownego nauki religii. Doprowadził do powstania trzech nowych parafii: Św. Jana Vianney'a na Sołaczu, Św. Stanisława Kostki na Winiarach i Matki Bożej Częstochowskiej w Naramowicach.

Wybuch II wojny światowej zastał go w Warszawie. 4 października 1939 r. został aresztowany przez gestapo i uwięziony na Pawiaku. Zwolniono go po dwóch tygodniach. Powrócił do Poznania, ale już 9 listopada 1939 r. został ponownie aresztowany i osadzony w Forcie VII, gdzie był torturowany. W dniu 24 kwietnia 1940 przewieziony został do KL Dachau a następnie 6 czerwca 1940 r. do KL Gusen, gdzie został przydzielony do pracy w kamieniołomach. Wkrótce zesłano go powtórnie do Dachau, gdzie zmarł 5 grudnia 1942 r. Jako oficjalną przyczynę śmierci podano zapalenie płuc, jednak wg zeznania więźnia - ks. Mizgalskiego - chory został zabity zastrzykiem benzyny. 

Ks. Narcyz Putz w obozie był nazywany przez współwięźniów "hetmanem duchowym", który pocieszał i podnosił na duchu swoim optymizmem i radosnym przyjmowaniem doświadczenia Bożego. W dniu 13 czerwca 1999 został beatyfikowany w Warszawie przez papieża Jana Pawła II w grupie 108 błogosławionych męczenników, ofiar II wojny światowej.