Urodził się 15 maja w Poznaniu. Uczęszczał do gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim i Poznaniu. W 1915 r. został powołany do służby wojskowej w cesarskiej armii niemieckiej. Następnie walczył w jej szeregach na froncie zachodnim. Podczas Powstania Wielkopolskim działał w grupie powstańczej Stanisława Nogaja. Wielkopolski czyn zbrojny udokumentował serią szkiców i rysunków. W latach 1919˗1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 r. zdał egzamin maturalny, a rok później ukończył Szkołę Podchorążych. W l. 1921-1923 wykonał na podstawie wcześniejszych szkiców i rysunków, serię 12 obrazów olejnych przedstawiających sceny z Powstania Wielkopolskiego, które następnie reprodukowano na barwnych pocztówkach. W l. 1923-1924 studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego. Po wstąpieniu w związek małżeński z Ireną Masuth w 1927 r., wyjechał na studia do Monachium, gdzie w 1928 r. ukończył wydział malarstwa akademii sztuk pięknych. Następnie powrócił do Poznania, gdzie nawiązał kontakty z lokalną prasą, w której zamieszczał swoje ilustracje (np. w "Kurierze Poznańskim", "Orędowniku", czy "Przewodniku Katolickim"). Ilustrował również książki, m.in. A. Ulricha "W marszu i w bitwie" i J. Kisielewskiego "Ziemia gromadzi prochy". 

Gestapo aresztowało Leona Prauzińskiego 1 listopada 1939 r. w ramach akcji wymierzonej w polską inteligencję. Uznany za wroga Rzeszy ze względu na aktywny udział w Powstaniu Wielkopolskim, jak i patriotyczną twórczość upamiętniającą polski czyn zbrojny w Wielkopolsce w l. 1918-1919 został rozstrzelany w Forcie VII 6 stycznia 1940 r.