Urodzony 27 kwietnia 1881 w Dziekanowicach. Pochodził z rodziny rolniczej. Był synem Franciszka i Antoniny Quanz. Uczył się w szkole w Dziekanowicach, do 1902 w progimnazjum w Trzemesznie oraz w gimnazjum w Gnieźnie, gdzie wstąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana i pełnił tam funkcję bibliotekarza. W wyniku donosu rozpracowano organizację i wydalono go ze szkoły. 9 czerwca 1903 skazano go na tydzień więzienia i zakaz nauki w szkołach średnich na terenie Niemiec. Rozpoczął studia weterynaryjne w Giessen, gdyż nie oczekiwano tam matury. 3 lipca 1906 uzyskał dyplom lekarza weterynarii w Monachium. Po odbyciu praktyki w Niemczech wrócił na ziemie polskie i zamieszkał w Dolsku.

W trakcie I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej w stopniu kapitana. Służył w Poznaniu i na Śląsku. Po wybuchu powstania wielkopolskiego przystąpił do 2. Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Potem służył w 15. Pułku Artylerii Polowej, gdzie dosłużył się stopnia rotmistrza. Do rezerwy odszedł w 1920, a w 1921 otworzył praktykę weterynaryjną obejmującą powiat poznański. Miał opinię jednego z najlepszych weterynarzy w Wielkopolsce.

W 1923 był współzałożycielem Zrzeszenia Lekarzy Weterynarii Rzeczypospolitej Polskiej. Był tam członkiem zarządu i prezesem oddziału poznańskiego (do 1937). Doktoryzował się w 1925 na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie (praca „Szmery maciczne u ciężarnych klaczy i krów” – promotor: prof. Zygmunt Markowski). Reprezentował Polskę na II Międzynarodowym Kongresie Weterynaryjnym w Londynie w 1930. Od 1934 do 1939 wchodził w skład Rady Weterynaryjnej przy Ministrze Rolnictwa i Reform Rolnych.

Był działaczem harcerskim, radnym miasta Poznania, ławnikiem do spraw kultury i sztuki w magistracie poznańskim, członkiem Poznańskiego Sejmiku Wojewódzkiego, od 1931 do 1935 prezesem Stronnictwa Narodowego na powiat poznański, a w latach 1931–1932 prezesem struktur tej partii na Poznań-Śródmieście. W 1937 został kierownikiem zarządu okręgowego Związku Zawodowego Praca Polska.

Zaraz po zajęciu Poznania przez Niemców w 1939 powołał do życia  Narodową Organizację Bojową (konspiracyjną komórkę Stronnictwa Narodowego). Pełnił funkcję zastępcy prezesa, Antoniego Wolniewicza. Był też zastępcą Delegata Rządu na Ziemie Zachodnie, Adolfa Bnińskiego. W wyniku dekonspiracji po zdradzie Zenona Ciemniejewskiego aresztowano go w Poznaniu 18 stycznia 1941. Został osadzony w Forcie VII, a następnie był przetrzymywany w więzieniach we Wronkach, Zgorzelcu i Berlinie. Podczas swoje uwięzienia, starał się kontynuować swoją działalność naukową pisząc pracę o rozrodczości bydła, którą Niemcy przekazali rodzinie po jego zabójstwie. W dniach 17–18 grudnia 1941 osądził go niemiecki sąd specjalny w Poznaniu. Skazano go na śmierć poprzez ścięcie za „przygotowanie zdrady”. Wyrok wykonano 20 marca 1942 o godzinie 5:50 w więzieniu Plötzensee na terenie Berlina. Jego rodzinę Niemcy wysiedlili na Lubelszczyznę.