Urodził się w 1920 roku w Gdyni. W Szamotułach ukończył szkołę powszechną i Gimnazjum Klasyczne im. Piotra Skargi, tam wstąpił do harcerstwa. Po zdaniu matury rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Poznańskim, które przerwała wojna.

Włączył się w pracę konspiracyjną. Zagrożony aresztowaniem wyjechał początkowo do Szamotuł, potem do Tczewa i ostatecznie, wraz z bratem, rozpoczął działalność w Szarych Szeregach w Warszawie. Znalazł się wśród współpracowników naczelnika Szarych Szeregów hm. Floriana Marciniaka, którego poznał jeszcze przed wojną (w czasie jednego z kursów podharcmistrzowskich był jego przybocznym). Początkowo odpowiedzialny za szkolenie motorowe, następnie został szefem służby wywiadu „Wiss” („Wywiad, Informacja Szarych Szeregów”) w Kwaterze Głównej, a od jesieni 1942 r. był wizytatorem chorągwi Szarych Szeregów na terenach włączonych do Rzeszy (pomorskiej, poznańskiej, łódzkiej, zagłębiowskiej i śląskiej).

Wiosną 1943 r. został aresztowany przez gestapo. Był początkowo przesłuchiwany i torturowany w poznańskim gestapo, następnie w Warszawie na Alei Szucha i ponownie przewieziony do Poznania – do Fortu VII, gdzie zmarł wskutek tortur 3 lipca 1943 r.

Jego działalność konspiracyjna opisana jest m.in. w książce „Szare Szeregi na Pomorzu 1939-1945” Andrzeja Gąsiorowskiego. Jeszcze w czasie wojny – 15 sierpnia 1943 r., Zygfryd Linda został pośmiertnie mianowany harcmistrzem.