Urodzony 4 kwietnia 1889 r. w Rosku. Ukończył gimnazjum w Poznaniu i zawodową szkołę górniczą w Westfalii. Pracował w kopalniach jako sztygar i działał w polskich organizacjach robotniczych. W 1914 r. został powołany do armii niemieckiej, gdzie walczył na froncie rosyjskim. W maju 1915 r. przebywał w niewoli, z której zbiegł w styczniu 1916 r. Przedostał się na tereny Królestwa Polskiego, gdzie próbował wstąpić do Legionów Polskich. Został ujęty i ponownie wcielony do armii niemieckiej. Brał udział w powstaniu wielkopolskim i wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił służbę w 67 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, a w latach 20. i 30. XX wieku, w 84 Pułku Strzelców Poleskich w Pińsku.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej w szeregach Armii Poznań. Uniknął niewoli niemieckiej i 7 października 1939 r. powrócił do Poznania. 11 października tego roku założył Wielkopolską Organizację Wojskową i jej przewodził. Pod koniec lutego 1940 r. rozpoczął rozmowy z innymi organizacjami konspiracyjnymi o charakterze wojskowym, działającymi na terenie Poznania. W ich wyniku w końcu marca 1940 r. z połączenia Wielkopolskiej Organizacji Wojskowej, Wielkopolskiej Organizacji Zbrojnej i Wojska Ochotniczego powstała Wojskowa Organizacja Ziem Zachodnich, której został dowódcą. Był autorem planu powstania zbrojnego „Północ–Południe”, które miało objąć Wielkopolskę i Pomorze.

Aresztowany wraz z żoną Melanią i swoim adiutantem Aleksandrem Kubskim 6 czerwca 1940 roku. Podczas aresztowania Niemcy przejęli także archiwum organizacyjne WOW. Więziony był kolejno w Forcie VII, więzieniu przy ul. Młyńskiej w Poznaniu, we Wronkach, w Berlinie-Neukölln, Wołowie i Wrocławiu.

15 lipca 1942 r. został zgilotynowany w niemieckim więzieniu przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu.