Urodziła się 8 grudnia 1890 roku w Oporowie. Była córką ziemianina Ignacego Dzierżykraj-Morawskiego i Julietty z Lubińskich. W czerwcu 1910 roku wyszła za mąż za Mieczysława Bukowieckiego, właściciela majątku w Cichowie.

W 1918 roku podpułkownik Bukowiecki nie wrócił z wojny do domu - udał się do Warszawy, gdzie było organizowane odradzające się Wojsko Polskie.

Z jej inicjatywy F. Kaźmierczak otrzymał pieniądze na zakup broni, przechowywanej w dworskich piwnicach. Ze służby oraz mieszkańców Cichowa, Łagowa i Bieżynia, Aleksandra zorganizowała oddział powstańczy, którego szkoleniem zajęli się W. Sypniewski i F. Kaźmierczak. Ćwiczenia prowadzono na polance obok parku dworskiego.

Wkrótce Bukowiecka nawiązała kontakt z Lubiniem, gdzie oddział zbrojny organizowali Stanisław Jasiecki, Stefan Kaźmierczak, Józef Fryder i Zygmunt Pawłowski. Rozporządzała lokalami, gościńcami i stajnią w Cichowie, tym samym ułatwiając pracę oddziałów zbrojnych i komunikację z tamtejszą okolicą.

W niepodległej Polsce dzieliła swój czas między wychowaniem dzieci, a pracą społeczną. We wrześniu 1939 roku jej młodszy syn Ignacy poległ podczas walk o Brochów.

Na początku października 1939 r. Aleksandra Bukowiecka została aresztowana przez Niemców. Skonfiskowano również jej dworek i majątek, a resztę rodziny wysiedlono.

Początkowo została osadzona w więzieniu w Kościanie, a następnie w więzieniu przy ul. Młyńskiej w Poznaniu. Pod koniec listopada przeniesiono ją do Fortu VII, gdzie po kilku miesiącach przesłuchań została zamordowana 12 kwietnia. Miejsce pochówku jest nieznane. Na przyklasztornym cmentarzu w Lubiniu znajduje się jej symboliczna mogiła.