Urodził się 17 maja 1899 r. w Czukwi koło Sambora. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1921), po jej zakończeniu przeniósł się do Poznania. W latach 1921-1925 studiował polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1925 r. rozpoczął pracę polonisty w Prywatnym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W następnym roku uczył w trzech gimnazjach: im. Adama Mickiewicza, Karola Marcinkowskiego oraz Ignacego Jana Paderewskiego. W 1930 r. została wydana jego pierwsza książka pt. „Dziewiąta fala”, zdobywając uznanie krytyki. W następnych latach ukazały się kolejne jego książki: „Chłopcy. Szkice z życia szkoły” (1933), „Ludzie na zakręcie” (1937), „Czerw” (1938) i „Dom wróżki” (1939).

Oprócz książek i felietonów pisał także teksty dla poznańskich kabaretów i był autorem słuchowisk w poznańskiej rozgłośni radiowej. W latach 1932-1933 współtworzył „Czwartki Literackie” oraz kabaret „Klub Szyderców”. 

Został aresztowany 2 marca 1943 r. i osadzony w Forcie VII. Z obozu wielokrotnie przewożono go do siedziby gestapo na brutalne przesłuchania. Zmarł 29 marca 1943 r. w Forcie VII.  W akcie zgonu nr P 1021/1943 w niemieckich księgach USC w Poznaniu jako oficjalną przyczynę śmierci podano: „samobójstwo przez powieszenie”. 

Na zdjęciu Stefan Balicki ze swoją żoną Marią.