KZ Dachau został wyzwolony przez żołnierzy 7. Armii Amerykańskiej. Był pierwszym niemieckim obozem koncentracyjnym, który stanowił później wzorzec dla kolejnych obozów tworzonych na okupowanych przez III Rzeszę ziemiach (tzw. "model Dachau"). Został utworzony 22 marca 1933 roku na mocy decyzji Reichsführera SS Heinricha Himmlera. KL Dachau należał do obozów I kategorii przeznaczonych do izolacji wrogów III Rzeszy "rokujących szansę na poprawę". Po przegranej przez Polskę we wrześniu 1939 roku wojnie obronnej, KL Dachau stał się miejscem kaźni polskich elit, kierowani byli tutaj przede wszystkim księża i przedstawiciele inteligencji. Wśród więźniów znalazła się także znaczna grupa Wielkopolan. Pierwszy transport z Wielkopolski przybył do Dachau 26 kwietnia 1940 roku, liczył 1140 osób, wśród których wiele było uprzednio więzionych w poznańskim Forcie VII. Przez główny obóz i 123 obozy filialne przeszło ok. 250 tys. ludzi, w tym ok. 48 tys. Polaków. Szacuje się, że śmierć poniosło blisko 150 tys. ludzi, w tym od 10 do 12 tys. obywateli polskich. Liczną grupę ofiar KL Dachau stanowili Wielkopolanie, a wśród nich co najmniej 207 więźniów Fortu VII w Poznaniu.